در بازی‌های المپیک لندن ۱۹۴۸، دو مورد از مهم‌ترین نوآوری‌ها در زمان‌سنجی ورزشی – فتوسل‌های «چشم جادویی» (Magic Eye) امگا و دوربین فتوفینیش اسلیت که توسط شرکت بریتانیایی «ریس فینیش رکوردینگ» توسعه یافته بود – عصر زمان‌سنجی الکترونیکی ورزشی را آغاز کردند.
فتوسل لحظه دقیق عبور از خط پایان را ثبت می‌کرد و مشکلی را که نوارهای خط پایان قدیمی به دلیل خاصیت ارتجاعی و عدم دقتشان ایجاد می‌کردند، حل نمود. دوربین فتوفینیش به داوران اجازه می‌داد تا بدون کوچک‌ترین شکی، ترتیب دقیق پایان مسابقه ورزشکاران را ببینند.
این دو سیستم که در ابتدا تنها به عنوان پشتیبان در نظر گرفته شده بودند، زمانی که برای تعیین نتیجه دو ۱۰۰ متر مردان فراخوانده شدند، شایستگی خود را ثابت کردند. دو دونده هر دو زمان ۱۰.۳ ثانیه را ثبت کردند، اما زمانی که داوران توانستند تصویر فتوفینیش که اکنون آشناست را مشاهده کنند، برنده نهایی مشخص شد. سال بعد، امگا و «ریس فینیش رکوردینگ» با یکدیگر همکاری کرده و هر دو فناوری را در تایمر «ریسِند» (Racend) امگا ادغام کردند.